“Black Mirror mu değişti, ben mi aynı değilim?”

Anthony Mackie’nin başrolünde yer aldığı dönemin birinci kısmı “Striking Vipers”da takımın tamamı siyahi oyunculardan oluşuyor. nihayet periyodun “moda”sı haline gelen “siyahi” oyuncu takımından faydalanma hareketi daha birinci saniyede öyküden uzaklaşmama neden oldu. Bu herkeste birebir etkiyi yaratmaz tabi. 

Onun dışında öyküsüyle beni saran Biricik kısım de “Striking Vipers” idi. İki yakın arkadaşın sanal gerçeklik cihanında geçen bir dövüş oyununda yaşadıklarını anlatan hikaye o sahneleriyle büyüleyici bir atmosfer yaratsa da; bir müddet sonra sonu başından aşikâr, azıcık sıkıcı, Hayal gücünü sonlandırıcı bir sıradanlığa büründü. Tahminen de yıllar Evvel bize “distopik” gelen olaylar, artık “komşuluk kalmadı, komşuluk” cümlesiyle açıklanabiliyordu.

İkinci kısmın ismi: Smithereenes. hikaye bu Sefer büsbütün İngiliz. Şahane aktör Andrew Scott’ın performansı sayesinde yaklaşık 10 dakika Tüm dikkatimi vererek izlediğim kısmın sonunda hissettiğim Biricik şey karnımın acıktığıydı. Ne olayla, ne de karakterlerle hiçbir bağ kuramayışımın yegane nedeni “aşırı dozda romantizm”e maruz kalmamdı

Cep telefonuna bir Lahza bakmak için direksiyonu tuttuğunu unutan bir adamın, kendine itiraf edemediği hatasını kabulleniş kıssasını sümüklü gözyaşları, manasız sahneler, Gereksiz diyaloglarla; basiretsiz karakterlerin birbirinin ayağına bastığı sıkıcı bir salon dansını izler üzere izledim. Tahminen de kimileri en Aka cürümlerini kabullenmiş, o kısmı çoktan çekip bitirmişti.

nihayet kısım “Rachel, Jack ve Ashley Too” distopik kainatı ucundan yakaladı. Müzikçi ve oyuncu Miley Cyrus’ın performansını izlemek keyifliydi. Kısmı bitirdikten sonra dayanılmaz bir haz duyabilirdim: 14 yaşında olsaydım! ‘Son kısımda biraz da gençleri yakalamak istediler zaar’ diyerek uykuya dalan zihnim, Cyrus’ın müzik söylediği birkaç anda şöyle bir uyandı.

Yapay zekalı bebekler, Üzücü kalpli teyzeler, niçin orda olduğu bilinmeyen ablalar, orda olmasa da olurdu dediğim karakterler… Tahminen de her şeyin Muhtemel olabileceğine dair kuvvetli inancımız ve Bazen Vakit karamsarlığımız bizi bundan Fazla uzun yıllar öncesine götürüyor. Tahminen de distopya, manasını değiştiriyor. Ya da bize “Love, Death & Robots” üzere köküne kadar fantazyayı soluduğumuz diziler gerekiyor. çok da Değerli değil, her şeyin sonunun her Lahza gelebileceği günümüzde “Black Mirror” düzgün dayandı bence.